Zondag 13 mei 2018, Wedstrijdverslag 111 Bilzen
De voorbereiding:
Tja…wat zullen we daar over zeggen….. Een week voor het werk in Italië met lange trainingsdagen en een avondvullend programma is niet ideaal voor een wedstrijd. Gelukkig had ik vooraf aangegeven twee avonden zelf te willen trainen en dat is dan ook gelukt. Een avond rustig duurloopje van een uurtje en een tweede snellere 9 km loop (wedstrijdje) waarbij ik zelfs mijn 5km record verbrak met 27 min…. Een pittig loopje voor mijn doen, maar wel lekker op de woensdagavond voor de wedstrijd op zondag. Mijn hartslag gaat behoorlijk hoog, maar goed….. na zo’n lange dagen zitten ook wel even lekker!
De terugreis op de donderdag was een ramp. 3x vertraging en dus lang wachten op het vliegveld. Mijn ontspannen uitlooprondje later die dag kon ik al vergeten. Maar ik ben op dat moment nog altijd voornemens om op zaterdag nog te gaan zwemmen in het buitenwater. En wel om 8 uur in de ochtend, omdat die dag ook de terrastegels afgeleverd zouden worden bij ons thuis na 10 uur.
Echter….om 7:30 uur staat dan toch al leen vrachtwagen voor de deur…..en dus tegels geleverd en staan we te stuiteren om met het terras aan de slag te gaan….ik weet op dat moment al dat het er dan ook niet meer van gaat komen. Het is dan maar zo….ik vertrouw op de laatste trainingsweken en het harde werken. Ik vertrouw erop dat de rust naar deze lange werkweek mij ook goed zal doen. Enkel een half uur zwemmen in het buiten water zal daar geen afbreuk aan doen, maar dat was meer gepland voor mijn vertrouwen en het wennen aan het zwemmen in open water.
Die avond op lekker ontspannen thuis en op tijd naar bed gaan is het motto.
De dag zelf:
Het is dan eindelijk zover! De grote dag is aangebroken. Voor mij een grote dag, aangezien het de verste triathlon afstand tot nu toe is. En ik ben dan ook zeer benieuwd wat het vandaag gaat brengen. Ik heb me enorm druk gemaakt over de tijdslimiet van 4 uur voor het afronden van het zwem- en fietsonderdeel, maar ik vertrouw op mijn omgeving die massaal aangeeft dat ik dit (gezien mijn laatste trainingsweken) wel ga halen. Dave weet (ondanks mijn stress humeur) mijn laatste zenuwen weg te nemen en mij gerust te stellen voor deze uitdaging.
Op tijd vertrekken we richting Bilzen en ik haal mijn startnummer op en ga mijn fiets wegbrengen.
Het logistieke deel blijkt dan niet mijn sterkste kant…..ik loop onnodig heen en weer tussen auto en wisselzone en moet me uiteindelijk nog een beetje haasten om mijn zwempak aan te trekken en op tijd aan de start te staan. Bijna alle dames liggen al in het water. Ik kom zowat aanrennen en plons in het water. Nu nog even diep adem halen, om me heen kijken en een fijn plekje zoeken voor de start. Ergens midden in het veld en een beetje aan de linker buitenzijde besluit ik te starten. Ik kijk nog even om mee heen….en probeer gelijk al te genieten. Hier heb ik zo lang naar uitgekeken! Nu is het moment en de eerste echte test van het seizoen daar! Geweldig!
1 km zwemmen:
Het onderdeel waar ik me vooraf het meest druk om had gemaakt gaat vervolgens zowat vanzelf! Totaal geen angst en paniek dit keer en ik begin gewoon te zwemmen. Ik blijf beter met mijn hoofd onder water en ik probeer het ademhalen te integreren in de zwembeweging. Ik kijk nog wat te veel naar voren, maar ik blijf in elk geval rustig en blijf daardoor dit keer wel doorzwemmen. Voor mijn gevoel zijn we al vrij snel bij het keerpunt. Ik zwem nog altijd op dezelfde positie als bij de start zo lijkt het. Ik kijk toch even achter me….ben ik niet de laatste? Nee hoor…..zeker niet! Dus lekker door blijven zwemmen! In een vast ritme en tempo blijf ik verder gaan voor mijn gevoel en eindstreep voor dit onderdeel komt al snel dichterbij. Geen idee of we nu eigenlijk eerst stroomafwaarts of stroom tegen hebben gezwommen…..echt geen flauw idee. Hoe dan ook, ben ik zeker blij als we bij de kant aankomen en we terug aan wal mogen. Ik sta er van versteld dat ik voel dat we “zwalken” bij het uit het water komen. We klimmen een ladder omhoog en daar staat Dave mij op te wachten die zegt dat ik binnen de 20 min gezwommen heb! Echt?!?! Wauw! Dat is een fijn gevoel!
Wissel:
Eenmaal uit het water begin ik het bovenstuk van mijn pak los te ritsen. Dat gaat goed. Mijn horloge vergeet ik dit keer ook niet af te doen en ik dribbel een beetje richting mijn fiets. Bij mijn fiets aangekomen zie ik dat mijn buurvrouw op de grond gaat zitten om haar schoenen aan te doen. Geen slecht idee besluit ik dan, aangezien ik een vorige keer wat stond te stoeien met het drogen van mijn voeten en het aandoen van mijn sokken. Voor mijn gevoel gaat de wissel hierdoor beter dan anders en loop ik al snel de wisselzone uit. Hup de fiets op en daar gaan we!
100 km fietsen:
Het fietsen zou voor mij ook nog een “dingetje” worden. 100 km, waarvoor ik berekend had zo’n 3,5 uur de tijd te hebben. Dit zou betekenen dat ik gemiddeld 28 km per uur zou moeten halen om op tijd binnen te zijn voor het laatste onderdeel. Gezien mijn laatste 100+ km rit met Dave vorige week, wist ik dat dit mogelijk zou moeten zijn en dat gaf we vertrouwen!
Bij aanvang van de rit neem ik gelijk mijn eerste gel. Het plan was om elke 30 minuten een gel te nemen. Ik hou mijn klokje die eerste km’s dan ook goed in de gaten. Maar let puur op de minuten en ben niet bezig met hartslag en/of snelheid. Op een bepaald moment heb na een tweetal dames voor me fietsen. Ik hang er even achter, maar ik vind het geen fijn tempo en besluit er toch langs te gaan.
Ik kom in een ritme en het gaat voor mijn gevoel lekker. Ik heb geen idee hoe de route loopt en ben dan ook verrast als ik de brug van Vroenhoven en de brug van Kanne in het vizier krijg……aha…dit is wel bekend terrein voor me! Na het keerpunt in Kanne kijk ik eigenlijk pas naar de snelheid. 31 a 32 km per uur! Jeetje….gaat dat zo hard?! Echter op de terugweg krijgen we nog behoorlijk wind tegen. Maar dat blijkt in het eerste rondje nog niet zoveel uit te maken. Blij ben ik dan ook als de eerste ronde erop zit en we nabij de wisselzone weer worden aangemoedigd. Dave moedigt me weer aan en zegt dat ik het goed doe. Fijn gevoel is dat en we beginnen aan ronde twee!
Verrast ben ik als Nadiyah me voorbij komt gefietst en zegt dat ze de eerste ronde valk achter me is blijven fietsen! Ohhhhhh….dat is de dame die ik daarstraks voorbij ben gefietst! Ik ben dan ook blij dat zij nu voor mij gaat fietsen en ik iemand heb om mij aan op te trekken! De tweede ronde is voor mij dan ook behoorlijk zwaarder dan de eerste. Toch wat te snel gestart uit enthousiasme? Hoe dan ook weet ik hetzelfde tempo nog wel goed vast te houden voor mijn gevoel. De wind is steviger op de terugweg en dat maakt het pittig. Maar de laatste ronde komt in zicht! Nadiyah en ik wisselen ons af en gaan eindelijk beginnen aan de laatste 33 km.
De laatste ronde is zeker het zwaarst! Ik heb moeite om het tempo vast te houden en moet me (op de toegestane afstand van 15m) echt vast klampen aan Nadiyah. Wat doet zij het goed en wat gaat zij gemakkelijk! Aan het einde van de rit ben ik ook echt op voor wat het fietsen betreft en ben ik blij dat het lopen gaat beginnen!
Wissel:
Na de 7 gelletjes op de fiets, besluit ik tijdens de wissel even een hap van een ontbijtkoek te nemen….gewoon even voor de smaak. Maar ik krijg het niet echt af en focus me maar op de wissel.
Schoenen wisselen, helm af (zou ik bijna vergeten) en gaan met die banaan.
10 km Hardlopen
En dan al het laatste onderdeel. Het lopen. Nadiyah en ik komen wederom gelijk uit de wissel en lopen dus zij aan zij de brug op. Zij praat honderduit en ik loop ernaast te hijgen en te puffen. Eenmaal de brug over, bocht om en het gaat ietwat bergop. Voor mij gelijk een moment dat mijn hartslag omhoog klimt en ik besluit dan ook gelijk Nadiyah hier te laten gaan en mijn hartslag eerst (wandelend dus) terug te brengen. Eenmaal het heuveltje op, pak ik mijn eigen looptempo op en gaat het lekker. Ik duik zelfs onder de 6:00 min per km. Een tempo waar ik zeer tevreden mee ben!
De eerste helft vliegt voor mijn gevoel voorbij en het doet me ook stiekem wel goed om te zien dat ik zelfs een aantal mannen voorbij loop. Ik hou een vast ritme vast en let er weer op dat ik op tijd mijn gel neem (elke 30 minuten). Die gel heb ik nu wel hard nodig voor mijn gevoel en dat geldt ook voor de beker water bij de drinkpost. Het laatste stuk zien we de tegenliggers tegemoet komen en dat is leuk. Ik zie wat bekenden lopen en het begroeten en de succes wensen onderling doen je dan de tijd en afstand vergeten. Eenmaal bijna bij het keerpunt, zie ik mijn ouders langs de kant staan. Wat leuk zeg! Dat is een verassing! Trots ben ik dan natuurlijk ook als ik verder loop naar het keerpunt, waar ook Dave staat om me nog een laatste keer aan te moedigen! Na het keren besef ik ook pas hoe goed het vandaag allemaal gegaan is. Er lopen nog voldoende mensen achter me (die kom ik nu stuk voor stuk tegen) en ik besef me dat ik me nog altijd goed voel en het nog altijd goed gaat. Ik mag een laatste keer keren en ga dan op weg naar de finish! Nog een gel en een bekertje water voor de laatste 2 km. En die voelen geweldig! De bocht om, het dorpje in en dan bij de finish alle bekenden om me heen! Geweldig! Missie volbracht en dan in een eindtijd van 4:40 uur! Dit had ik echt niet verwacht en ook niet durven dromen! Wat ben ik blij, tevreden, trots!
De nabeschouwing:
Wat ging er goed?
– Rust nemen voorafgaand aan de wedstrijd
– Rustig blijven in het water en lekker zwemtempo vinden
– Gelijkmatig tempo blijven fietsen
– Voeding (voorafgaand en tijdens de wedstrijd)
Wat ging er niet zo goed – Mijn leerpunten:
– Logistiek beter plannen/organiseren (en vooraf uitzoeken)
– Onnodig moeten haasten
– Fietsen niet te snel willen starten (was vandaag wel bijna mijn valkuil)
– Herstelvoeding na de wedstrijd (ik kon geen eiwitten shake hebben op dat moment….geen zin in)
– Wissel kan wellicht nog iets beter/sneller
– Herstel na de wedstrijd duurde voor mijn gevoel erg lang dit keer!
Herstel:
– Op maandag rustdag gepland
– Op dinsdag stonden 30 min los lopen en 60 min zwemmen op de planning, maar wegens de vermoeidheid enkel 30 min gaan lopen. Merkte aan alles dat ik nog vermoeid was. Hogere hartslag en vermoeid lichaam.
– Op woensdag stonden 2 uur los fietsen op de planning, maar deze training bewust overgeslagen.
De rust gepakt en op tijd (21 uur) het bed ingekropen.
– Op donderdag weer eindelijk een fris en fruitig gevoel en lekker ontspannen 9,2 km gerend in zone 1 en 2. Heerlijk was het! Lekker samen met Dave en de hondjes!
Verheug me nu alweer op de trainingen van aankomend weekend! Genieten!
Zondag 14 januari 2018
Na een dikke 10 weken radio stilte, is het nu weer eens tijd voor een update!
Want hoe gaat het nu met mijn training en voorbereiding op de IronMan 70.3 te Finland in juni en de mogelijke stoute plannen voor daarna?
November en december hebben we het zeer rustig aan gedaan in huize Van Bogaert. Dave nog herstellende van zijn monster-serie van een aantal ultra’s en marathons achter elkaar binnen een periode van 2 maanden en ik zelf op advies van ervaren triatleten om het juist nu rustig aan te doen en dan in januari helemaal klaar te zijn voor het echte werk. Dit gaf me vooral de tijd om me eens goed in te lezen ter voorbereiding op de IronMan 70.3 (een halve dus) in Finland in juni 2018. Ik kocht me wat leuke boekjes over de triathlon sport en ik informeerde ook naar ervaringen van clubleden.
Het echte werk gaat nu beginnen!
En het is nu echt definitief! Mijn naam staat op de gepubliceerde startlijst!
En dus tijd om over te gaan tot de serieuzere zaken 🙂
Allereerst kwam daar het trainen op een tacx om de hoek kijken. Gezien ik nog niet in het bezit was van een tacx om te trainen tijdens deze wintermaanden, heb ik ook eerst de tijd genomen om me hier verder in te verdiepen. Uiteindelijk kwam ik uit op de wat duurdere tacx Flux en mocht ik deze gelukkig even lenen van IronMan Tom. Dat was fijn! Even proberen om te zien of het de investering wel waard was en of ik er ook echt gebruik van zou gaan maken.
Naast de tacx nam ik een proef-abonnementje op Zwift, waarbij je via een online platform diverse trainingen kunt afwerken en de tacx zelf de weerstand van het parcours regelt. Automatisch! Kijk! Nu werd het pas echt interessant en leuk!
En dus waren we in december Euro 700,- armer. De investering van de tacx, een nieuwe cassette (zodat die voor vast op de tacx kan blijven zitten), een voorwiel steun en een zweetmat van Tacx. Behoorlijke investering dus, dus fietsen kreng!
Eén van de zaken die mij ook opviel (tijdens het inlezen) was dat het belangrijk was om een persoonlijk logboek bij te gaan houden. Een logboek waarin je jouw trainingen omschrijft, maar ook een samenvatting geeft van hoe het gegaan is, of je goed geslapen hebt, welke voeding dat je die dag genomen hebt en hoe je hersteld bent van de vorige trainingen……
En dus ben ik sinds 13 nov een logboekje gaan bijhouden en heb ik de twee laatste weken van november ontzettend hard en fanatiek getraind om te zien of ik een hogere trainingsbelasting aan zou kunnen. Met weken van 9,5 en 8,5 uur was ik hiervan overtuigd en wilde ik me gaan voorbereiden op het nieuwe jaar.
De maand december heb ik rustig aan gedaan. We hebben genoten van de feestdagen en dat was ook te merken. De kerstkilo’s zaten er zo weer aan, maar waren na een weekje opletten met voeding gelukkig ook weer zo weg. Op 29 dec werd ons gezin verder uitgebreid met husky puppy Balto. Ook niet geheel onbelangrijk aangezien dit (zeker de eerste maanden) ook de nodige tijd kost en we dus goed moeten plannen hoe we dit doen met werk en trainen. Maar waar een wil is, is een weg!
Ik sloot het jaar af met de gezellige Sylvesterloop en mag terug blikken op wederom een fantastisch jaar!
Op 2 januari was het dan eindelijk zover…..het duurde me stiekem te lang, maar nu gaan we ECHT beginnen aan HET trainingsschema voor Lathi!
Deze eerste twee weken van januari heb ik een coach gevraagd eens met mij mee te kijken. Ik zet nu al mijn trainingen in Trainingspeaks en hierop krijg ik alvast wat tips en feedback. Eind januari zal ik beslissen hoe we verder gaan trainen. Met of zonder coach. Vanzelfsprekend zal dit dan ook mijn volgende update zijn……
Vrijdag 27 oktober 2017
Na de marathon Meerssen (nu bijna 3 weken geleden) was het tijd om een paar weken wat rustiger aan te doen. Even wat meer tijd nemen voor onze vrienden en familie, een weekje hiken in de Vogezen en voor deze laatste maanden van het jaar nog wat meer de focus op de voeding!
Zoals eerder op mijn blog vermeld wil ik voor het einde van het jaar nog een paar kg kwijt. En het mag gezegd worden…..we zijn al aardig op weg! Met 10 cm buikomvang minder voelt het ‘s ochtends toch net even wat lekkerder om mezelf in de broek te hijsen en met een goed gevoel richting 2018 te gaan! Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik nog voor het jaareinde de beste versie van mezelf heb gevonden sinds mijn tienerjaren en dan helemaal klaar ben om met mijn training voor de IronMan 70.3 te Finland te starten.
Als gecertificeerd voedingsconsulente weet ik zelf maar al te goed wat wel en niet goed voor me is. Met een strak en persoonlijk voedingsschema: met een verhoogde inname van eiwitten en een verlaagde inname van koolhydraten kan het heel snel gaan en smelten de kg’s weg. Zo heb ik anderen geholpen om snel wat gewicht kwijt te raken en zo help ik mijzelf ook weer om mijn gewicht terug op de rails te krijgen en dit keer zelfs weer een stapje verder te gaan en het vetpercentage verder omlaag te brengen.
Om vervolgens ook het eetpatroon vast te blijven houden en af en toe een pas op de plaats te maken als dit nodig is. En of dit dan gemakkelijk is? Hell no….. ik ben een echte bourgondiër en hou maar al te graag van een goed glas wijn, een lekker speciaal biertje en liefst nog een plankje met tapas of andere borrelhapjes erbij. Heerlijk! Daar kan ik echt van genieten! En dus is het de grootste uitdaging voor me om een juiste balans te vinden en vaker te kiezen voor de gezonde voeding dan voor een vette(re) hap.
Deels zit het ook gewoon tussen m’n oren. Als ik opsta ’s ochtends verheug ik me al op mijn ontbijt. En tijdens het ontbijt, ben ik in gedachte al bezig met de lunch en wat er op het menu staat voor het avond eten. Om maar te zwijgen van de momenten dat ik net een marathon gelopen heb en ik het idee heb dat ik de verbrande 4000 kcal er ook allemaal weer bij moet eten om goed te kunnen herstellen. Onzin natuurlijk, maar een oh zo bekende valkuil!
Na de marathon Meerssen heb ik alles weer gegeten wat op tafel kwam. Pizza, bitterballen en andere vette happen. Het ging er allemaal in….zonder pardon…. en zonder problemen. De dag erna op de weegschaal was minder leuk! En ook al is dat zo’n eerste dag na zo’n inspanning in mijn geval ook veel vocht…..er zat netto toch echt wel weer wat vet op die ‘love handles’……grrrrr….En dus was het weer tijd om de riem weer wat strakker aan te trekken. Letterlijk en figuurlijk!!!
In zo’n periode helpt bij mij maar 1 ding. En dat is plannen! Goed plannen wat ik aan boodschappen in huis haal, mijn maaltijden zoveel mogelijk voorbereiden (food prep it is in huize van Bogaert) en mezelf dus beschermen om van het plan af te wijken en dagelijks dat geene mee te nemen naar mijn werk wat ik gepland had. Niet meer en niet minder. Het voedingsschema op papier zetten is eigenlijk het minste werk. Met de juiste berekening van benodigde kcal en verdeling in de macro’s weet je al snel hoeveel je per dag kan eten om toch gewicht kwijt te raken. Maar om dit ook in praktijk te brengen! Dat is voor mij persoonlijk de grootste uitdaging! En hier kan ik zelf ook altijd alle support en ondersteuning bij gebruiken!
Op het werk dat stukje vlaai afslaan, met feestjes niet helemaal los te gaan op het Italiaans buffet en na een training niet te smullen van een lekker tussendoortje….. allemaal zaken die ik nu momenteel achterwege laat. Veelal gaat dit ook zonder moeite en zonder problemen. Zeker gedurende de werkweek, maar als het weekend voor de deur staat….kijkt de fles rode wij me vanaf de kast in de woonkamer al aan waarom hij daar zo eenzaam staat te zijn….. Ligt dat nu aan mij? Of hebben we daar gewoon allemaal last van?
Maar nu is de “knop” weer helemaal om. Heb ik de juiste focus en lijkt het weer wat gemakkelijker te gaan. Maar hoe doe ik dit nu dan? En hoe hou ik dit vol?
Als ik iets met jullie wil delen mensen….is het de website die voor mij deze maand de oplossing is gebleken;
www.musclemeat.nl
Klinkt misschien suf, maar voor mij is dit de vondst van de maand oktober!
En de reden waarom het me nu WEL lukt om vol te blijven houden en die laatste lastige kg’s er af te krijgen.
Want bij Muscle Meat vind ik een online shop die mij uit mijn lijden verlost!
Bij het lezen van hun introductie tekst op hun website ben ik eigenlijk al een beetje verkocht. Mensen die zich bewust zijn van juiste voeding en veel belovend zijn op hun website; ze maken het leven van een sporter gemakkelijker en voordeliger. Kijk! Dat zoek ik! Want naast gezonde voeding, wil ik nog altijd wat Euro’s bij elkaar gaan sparen voor die nieuwe fiets….om nog maar te zwijgen van een nieuwe leuke outfit!
Ook beweren ze eerlijke producten aan te bieden, clean. Kijk….hier word ik blij van.
En dus bestel ik een eerste keer een bulk aan producten. Ook sample producten, want ik wil deze eerste keer eerst wat verschillende producten proeven. Dus daar gaan we; Kipfilet, naturel, maar ook gekruid op div manieren, kogelbiefstuk, pulled chicken, kippen gehakt balletjes, diverse groentes, zoete aardappel patat…….boh….het water loopt me alweer uit de mond!
Toch nog ietwat huiverig plaats ik mijn eerste bestelling. Als de dag erna de bezorger al voor de deur staat met zijn pakket, bedenk ik me pas dat de vriezer die we hebben helemaal niet zo groot is! Het is dan ook een knappe prestatie om alles die avond om te verdelen in kleinere (food prep) bakjes en deze in de diepvries te krijgen. Maar het lukt! En de twee weken daarna heb ik dagelijks genoten van de variatie en het afwisselend eten dat prima in mijn schema past!
Heb ik aandelen in Muscle Meat? Of commerciële belangen? Nee…..helaas niet. Al zou het natuurlijk mooi zijn als ze mijn fiets willen gaan sponsoren voor de IronMan 70.3 in Finland volgend jaar juni. Haha. En daarvoor trek ik zelfs nog een pakje aan met een grote Muscle Meat biefstuk op mijn billen (of in mijn broek)! Alle gekheid op een stokje. Van deze firma wordt ik blij en ik kan het iedereen aanraden het eens te proberen!
En wil je dan toch nog hulp bij het samenstellen van zo’n persoonlijk voedingsschema? Dan help ik je graag! Eenmaal in het ritme verzin je de meest heerlijke maaltijden en kun je echt genieten van het dagelijkse en variërende menu. Hier wat foto’s van mijn maaltijden de voorbije week…..
Stuur me gerust een berichtje en ik kijk met plezier met je mee naar jouw eigen voedingsschema. Het is leuk om elkaar te helpen en te blijven motiveren!
En die sportprestaties….die komen dan vanzelf….. als je lekker en goed in jouw vel zit.
Maar eerst…..ga ik nu eerst smullen van de nieuwe Muscle Meat pizza tonijn…..
Fijne avond allemaal! En fijn weekend!
Morgen ga ik manllief supporten tijdens zijn Grizzly100km.
Zondag 8 oktober 2017
Vandaag stond de Marathon Meerssen op het programma. Twee jaar geleden liep ik hier een halve marathon en was ik van plan om er NOOIT MEER terug te komen! Wat een hel vond ik het! Al bij de eerste de beste heuvel moest ik terug gaan wandelen en ook nabij de kerk van Ulestraten had ik het zwaar en moest ik een aantal keren gaan stappen. En dan ben je klaar met dat ellendige rondje en dan mag je nog een keer! Vreselijk!
Ik had er destijds 3 rondes willen maken, maar na 2 vond ik het welletjes geweest.
Ik zou nooit meer terug komen. 🙂
Nu, 2 jaar later, kijk ik er heel anders tegenaan. Met inmiddels 3 marathons in de benen (Via Belgica, Leiden en Rotterdam) en de nodige pittige trailruns van 30+ en zelfs 40+ vond ik het dit keer juist een uitdaging om het parcours opnieuw aan te gaan, maar dan voor de volledige 4 rondjes, oftwel de marathon! En gezien we sinds november afgelopen jaar in Ulestraten wonen, natuurlijk ook een leuke thuis wedstrijd! Dat maakt het extra leuk! En dus ben ik een tijdje geleden samen met Silvie & Monique Houbiers en manlief Dave van Bogaert gaan trainen voor deze 20e editie Marathon Meerssen!
Voor ons allen stond het parcours van in 2015 nog in ons geheugen gegrift en dus gingen we hetzelfde rondje ook weer trainen. Met een kleine aanpassing in het parcours voor 2017 zaten de pittige bergjes nog altijd vast in de route opgenomen. En zo hebben we een aantal keren 1 of 2 rondjes gerend. Vaak in de ochtend, nog voor de werkdag zou beginnen. Het vroege opstaan was dan toch wel een uitdaging, maar de beloning telkens des te groter. Ook de 3 rondjes had ik nog willen lopen als training, maar dat was er niet meer van gekomen. Misschien ook maar goed ook, want die rondjes lopen, blijft toch een mentaal dingetje!
En daar stonden we dan. Zondagochtend 11:25 uur aan de start. De laatste weken zijn voorbij gevlogen en we zijn er dit keer totaal niet zo mee bezig geweest dat vandaag de marathon dag zijn. De vorige keren waren we een week lang zenuwachtig en druk bezig met de voorbereidingen. Dit keer eigenlijk helemaal niet. Vrij relaxt staan we dan ook aan de start als het startschot klinkt! En daar gaan we!
Eenmaal om de bocht staat Henk ons toe te schreeuwen! Zet ‘m op!
He…dat is leuk! Zo snel had ik nog geen supporter verwacht! Silvie, Monique en ik starten samen, maar al vrij snel geeft Monique aan ietswat rustiger aan te willen doen.
Ook Sil en ik willen niet overmoedigd raken en besluiten echt heel bewust het tempo terug te schroeven. Niet onder de 6:00 min….we moeten nog lang genoeg.
De vele deelnemers van alle overige afstanden snellen ons voorbij. En dat is lastig, want onze benen willen ook zo graag en het is lastiger om in te houden dan lekker met de flow mee te gaan. Toch lukt het ons goed om tempo terug te nemen en staan we al snel met een goede hartslag beneden aan de eerste klim. De klim gaat lekker. Zo….dat gaat wel heel lekker en we zijn al boven! 1e waterpost. Hoppa. Eerste klim voltooid. Hoppa. Eerste km’s in de benen. Hoppa! We hebben er zin in vandaag!
Bij het afdalen gaan we snel en we halen zonder moeite weer wat mensen in.
Eenmaal op de weg van Meerssen naar Ulestraten pakken we ons rustige tempo weer terug. Het eerste rondje staat echt in het teken van rustig blijven en hartslag laag houden. We komen langs Rene en Nathalie! Hey dat is leuk! En handig….ik gooi mijn regenjasje af…..dat heb ik voorlopig niet nodig. Het zonnetje schijnt en het ziet er stralend uit. En warm dat ik het heb! Gelukkig heb ik voor het singlet gekozen en niet voor mouwen!
Nog geen km verder staan er alweer supporters! Het zijn mijn ouders, Debbie en Luc. Jeetje wat is dit leuk! We zijn pas 4 km onderweg en het is nu al een groot feest! We gaan bij de kerk de bocht om Dit is de 2e lastige klim. De straat trekt zich hier lang en dat weten we van onze trainingen! En dus rustig omhoog en in een vast tempo. We komen boven en Sil en ik kijken elkaar even aan. Dat ging lekker…..die eerste pittige helft van het eerste rondje. Dat nemen ze ons niet meer af! We laten ons daarna uithobbelen en gaan al fluitend door Waterval omlaag. Terug richting Markt. Die eerste ronde vloog voorbij!
Rondje twee. We besluiten het zeker nog een ronde samen rustig aan te doen. Onze hartslagen zitten nagenoeg gelijk. Ik zit standaard 3-5 slagen hoger en we houden beide van het zelfde tempo. Dus dat is mooi! Dat maakt het toch wel gezelliger en we kletsen er ook de 2e ronde nog wat op los. We slepen elkaar die heuvels weer op en nemen bij elke drankenpost ook echt even de rust om een bekertje water weg te drinken. Dit gaat goed. Dit voelt goed! We komen weer voorbij Rene en Nathalie en beginnen weer aan de lange klim. Eenmaal op het hoogste punt van de tweede ronde zijn we zeer tevreden. Dit hadden we toch niet verwacht. Dat dit zo lekker zou gaan, maar we weten ook dat we niet overmoedigd moeten raken. We zitten immers pas op zo’n 15 km……en het gaat pas beginnen vanaf de derde ronde! Toch genieten we stiekem van dit gevoel.
Dichtbij huis staan mijn ouders, Debbie & Luc samen met Skye in mijn vooruitzicht! Wat is dat toch leuk zeg! De vrijwilliger erbij geeft nog een high five voor op de foto en al lachend gaan we de bocht om en wederom Waterval omlaag. Bij de visweg neem ik nog een gelletje. Voor de derde ronde ga ik dit zeker nodig hebben!
Eenmaal over de markt en beginnend aan de derde ronde begin ik de km’s wel te voelen. Het begint te druppelen, harde te regenen en uiteindelijk te plenzen. Zeikenat zijn we!
Shit….dat hadden we liever nog even uitgesteld!
Sil en ik rennen de eerste heuvel nog samen op. Jo Schoonbroodt haalt ons hier in en roept ons nog een paar bemoedigende worden doe! Altijd leuk! Zeker ook om te horen dat ook Dave lekker gaat! Ik verwacht hem dan ook niet veel later te zien passeren.
Eenmaal bovenaan de heuvel krijg ik zelf toch moeite om bij Silvie te blijven. Maar we drinken samen nog wat water en vervolgen onze weg nog even samen. De afdaling maakt gelukkig veel goed. Op de straat richting Ulestraten wordt het wel duidelijk dat de meeste mensen naar binnen zijn gevlucht. Er staat bijna geen hond meer langs de kant te kijken en na het voltooien van de halve marathon afstand zijn er ook nog maar bitter weinig deelnemers te zien! En dus zwoegen Sil en ik verder omhoog naar Ulestraten. Rene en Nathalie staan er nog altijd! Kijk! Dat is fijn. We krijgen er weer een opkikker van! Niet veel later komen er twee lopers met een fietser langs. Aan het geluid van de schoenen op het asfalt, hoor ik al gewoon dat het Dave is! En jawel! Op een vlot en makkelijk uitziend tempo gaat hij zijn laatste halve ronde al tegemoet! Sjiek!
Zodra we de bocht om gaan bij de kerk, voel ik dat mijn hartslag te hoog zit. Ik kijk op mijn klokje en zit boven de 170. Dat mag ik niet laten gebeuren! Ik check bij Sil en zij zit nu juist heel laag. Op maar 148. We beslissen direct dat dit het moment is om los te laten. Sil gaat door en ik ga even terug wandelen. Het is nog geen 100 meter, maar voldoende om de hartslag te doen zakken. Ik hou Sil in mijn vizier en ga er weer achteraan. De afstand blijft lange tijd nog gelijk. Pas beneden aan Waterval ben ik haar kwijt. We komen elkaar nog even tegen bij de lus op de grote straat en wensen elkaar nog een laatste succes voor de laatste ronde in te gaan!
Die laatste meters richting Markt voelen nu zwaar in deze derde ronde. Alles begint toch wel zeer te doen en ik heb op beide voeten last van serieuze blaren aan de binnenzijde van de voet. De natte sokken en schoenen maken het er nu niet beter op. Maar ik moet nog ff, dus verzet snel mijn gedachtes op iets anders.
Een gelletje nemen dan nog maar! En gelukkig staan hier weer wat mensen op het parcours. Dat motiveert lekker en we dribbelen lekker de heuvel af richting Markt. Eenmaal hier de bocht om gekomen is het mooi om te zien dat er een aantal bekenden en collega’s langs de kant staan en me aanmoedigen. Een aantal high fives later, krijg ik mijn familie in het vizier en zie ik Dave staan. Ik snel nog even naar hem toe om te vragen hoe het gegaan is. 3:05u!!! Gewoon een dikke vette PR! Stoer! Een snelle felicitatie kus en door! Vol goede moed ga ik beginnen aan de vierde en laatste ronde.
Eenmaal de markt af, komt ook gelijk de man met de hamer. Want daar loop ik moederziel alleen. Geen supporter meer te zien. Gelukkig krijg ik daar links carnavalsvereniging de Klomp in het vizier, waar serieus een feestje is los gebarsten. Ik ren het parcours af en besluit om kort even mee to hossen op de muziek. Missschien hebben ze een cola voor me. Helaas……bij de Klomp geeft het enkel bier!
Tijdens het springen, schiet me bijna de kramp in mijn kuit! Opletten dus!
Ik ga maar weer door en probeer vooral te letten op mijn looppas en ademhaling.
Vlak voor ik de eerste klim weer voor mijn kiezen krijg, zie ik Monique nog…..ook zij gaat nu richting Markt om aan de laatste ronde te beginnen. Leuk om elkaar nog even te zien en succes te kunnen wensen. Die laatste heuvel heb ik het zwaar, maar eenmaal boven weet je dat het ergste alweer achter de de rug is. Op de grote straat komt dan het besef dat je nog maar 1 echte lange klim moet. De korte klim aan het einde van de route bij de Visstraat tel ik nog niet meer mee. Tegen die tijd zit ik al op mijn rose wolk.
En dus gaan we met het laatste pufje energie de berg op. Laatste keer! YES!!!!!
Laatste high five bij de vrijwiller bovenaan Waterval. Laatste keer Waterval omlaag. Ik kijk eens voorzichtig op mijn klokje. Zou het haalbaar zijn? Binnen 4:30u? Van te voren dacht ik nog aan een finish binnen de 5 uur, liefst binnen de 4:45u, maar mijn gevoel zegt dat 4:30u misschien ook nog wel haalbaar is. Nog even doorbijten Nance! Het doet pijn, maar wat zou dat wel extra mooi zijn! Ik probeer nog wat te versnellen en dat lukt!
Nog even een babbeltje maken met iemand uit Sittard die het nu toch wel zwaar heeft. Toch moedigen we elkaar nog even aan. Ik haal hier nog twee man in en dat voelt dan toch ook wel weer even lekker. Laatste keer die rot lus (jeetje wat trekt dat lang die laatste keer) en dan maar laten rollen……laatste drankenpost en laatste korte klim. Laatste keer de rotonde en dan hollen…..alles mag er nu nog uit! Tevreden kijk ik op mijn klokje. 4:26u!!!! Geweldig! Mijn naam klinkt door de speakers en met een big smile ren ik over de finish! Marathon Meerssen is een feit!
Donderdag 28 sept 2017
Na de Dodentocht 7 weken geleden (waar ik na 52 km besloot uit te stappen vanwege grote blaren aan beide voeten) stond de dag erop een operatie aan mijn pols op de planning. Aangezien ik last had van een bult (ganglion) op mijn pols, een geplande operatie. Ik dacht; even naar het ziekenhuis op maandagochtend, sneetje, weg snijden ganglion, pleister erop en klaar…… Helaas! Het bleek een serieuze operatie te zijn en de ganglion zat diep en had zich genesteld in het gewricht. Ai….daar hadden we even niet op gerekend. Het gevolg was een pijnijke en gezwollen pols. Fietsen was onmogelijk. Krachttraining ook. Tijd om de planning dus even aan te passen.
Ik besloot daarom mijn pijlen te richten op 2 tussendoelen.
1) weer wat gewicht kwijt raken en
2) het verbeter van mijn zwemtechniek
Voor het eerste doel volg ik nu een voedingsschema. Laag in de koolhydraten (nu dat nog kan) en hoog in de eiwitten. Mijn doel is om voor het einde van het jaar onder de 70 kg te geraken. Of me dat gaat lukken, dat is nog maar de vraag (heb dat getal volgens mij al sinds mijn tienerjaren niet meer gezien op de weegschaal), maar goed….de motivatie is er voorlopig en de heerlijke start is gemaakt. Ik zit weer lekkerder in mijn vel en het gezondere eten bevalt me weer prima! Dus dat houden we gemakkelijk nog wel even vol. Nog 3,6 kg te gaan voor het einde van het jaar!
Voor het tweede doel zijn we in de leer gegaan bij Bertil, die ons de fijne kneepjes van het zwemmen aan het leren is. In een paar weken tijd heb ik mijn 25m baanlengte terug weten te brengen van 26 slagen na 20 slagen. Een behoorlijke winst, dacht ik zo!
Ik moet blijven opletten om mijn techniek te verbeteren (en tijdens de training ook vast te houden), maar het doet me al goed om te zien dat er vooruitgang geboekt is!
Buiten deze twee doelen heb ik het rustig aan gedaan de afgelopen weken. Ik heb mijn kracht training weer wat serieuzer opgepakt en ik ben qua hardlopen blijven trainen. Zo stond er op zondag 17 september de St. Pieters Bear Trail op het programma. 32 km maar liefst, want na een mislukt poging van 2 jaar geleden stond er een revanche sessie op het programma! Erg ontspannen stond ik aan de start. Te ontspannen misschien? Zou ik het wel gaan halen nu? Hoe dan ook…..had ik het voornemen om heel rustig te gaan starten en vooral te letten op mijn hartslag. Zo gezegd, zo gedaan. Ik begon rustig en eenmaal uit de groeve had ik mijn rust gevonden….ik besloot toch iets te gaan versnellen na zo’n 3 km, toen mijn hartslag stabiel bleef.
De km’s vlogen voor mijn gevoel voorbij! Ik was volop aan het genieten. Na zo’n 11/12 km begon ik me te beseffen dat ik me 2 jaar geleden op dit punt al heel anders begon te voelen! En dat ik toen al besloot de route terug in te korten en terug te gaan richting groeve. Echter nu voelde ik me sterker en vastberaden! Ik ga dit varkentje vandaag eens even wassen. Tijd had ik echter niet te verliezen, want ik had die middag een vliegtuig te halen. Ik had berekend dat ik volgens schema van Koning van Spanje hier zou moeten uitkomen op een tijd van 4:18u. Dat zou net goed moeten komen….ik had max 4:30 u de tijd! Jeetje….welke gek gaat nog een trail van 32 km ondernemen, vlak voordat hij/zij het vliegtuig in moet stappen?! Ik moest er zelf mee lachen!
Eenmaal op het verste punt van de route begon ik de km’s toch al te voelen…..maar het kon de pret niet drukken. Ik had een aantal mensen ingehaald op het middenstuk. Het bergop wandelen en het rennen van de vlakke en stukken bergafwaarts begon zich te lonen. Ik merkte dat ik relatief gezien fitter bleef dan de rest. En dat had ik ook nodig, want ik wist dat ik het de laatste paar km’s nog zwaar zou gaan krijgen op het technischer gedeelte van het parcours.
Ik haakte aan bij een andere dame en we liepen telkens langs elkaar op. Bergop was ik sneller. Op vlakke stukken had zij een rapper tempo. Het was leuk elkaar af te wisselen en het stimuleerde ons beide om tot de finish door te gaan. Op een 4:10u kwam ik sneller dan verwacht over de finish. Jeetje wat was ik blij en trots!
Dave had natuurlijk al een 12-gangen menu achter de kiezen, maar desondanks ben ik nog altijd even blij met mijn eigen finish! Dave 23e van voor in het deelnemersveld (en dat een weekje na zijn 112km, dikke respect) en ik 23 van achteren in het deelnemersveld! Verschil moet er zijn!
En dan is het natuurlijk super leuk dat bij de finish mijn ouders, man met 3 dochters en vrienden staan te wachten. Heerlijk! Een fantastisch gevoel.
En daarna snel naar huis, douchen, omkleden en op weg naar Frankfurt om daar de vlieger naar Johannesburg te nemen. Wat een dag!!!!
Afgelopen zaterdagochtend was ik weer terug van deze zakenreis en ik was kapot!
Natuurlijk van de (voor mij toch zware) trail en de drukke werkweek. Tel daar het reizen en de slapenloze nachten in het hotel bij op en dan weet je dat je nog wel een weekje extra nodig hebt om te herstellen. En dat heb ik dan ook zeker gedaan! Weinig gesport en enkel mijn 2 rondjes Meerssen afgetikt ter voorbereiding van de marathon op 8 okt as.
Goed voor 19 km (met een korte afkorting richting huis op het eind).
En verder…..helemaal niks! Enkel wat slaap inhalen en veel wandelen met Skye!
Eindelijk weer even tijd om mijn blog bij te werken en vooruit te gaan blikken op de plannen NA 8 oktober Meerssen Marathon…..
Vrijdag 11 aug 2017; De Dodentocht
7 jaar geleden alweer heb ik (2 jaren achter elkaar) meegedaan aan de Kennedymars te Sittard. Ongetraind en onervaren liep ik toen 80km. Mijn doorzettingsvermogen bracht me telkens tot de finish, maar dit ging zeker niet zonder ongemakken. Voeten vol dikke blaren en een zomer lang geen slippertjes kunnen dragen. Vreselijk! Ik had ‘t er helemaal mee gehad! En zou dan ook nooit meer mee doen aan zo’n saaie lange tocht! 🙂
Nu….bijna 7 jaar later, ga ik toch weer meedoen aan zo’n evenement. En dan wel aan de Dodentocht. Een tocht van maar liefst 100 km rondom Bornem te Belgie. Ik weet nog dat ik er destijds over gehoord had en dacht dat dit echt alleen voor de geksten der gekken zou zijn! Ben ik nu dan toch op dat punt aangekomen?!?!?
Hoe dan ook….. in deze 7 jaren is er heel wat veranderd! Ik ben zo pas 3 jaar geleden samen met Dave gaan hardlopen en heb twee jaar geleden mijn eerste marathon gerend. Daarna ben ik verder gaan trainen en zijn Dave en ik enthousiast geworden over trail running. Hierbij leggen we de lat voor ons zelf telkens toch weer wat verder en gaat de afstand hier dus ook in mee. Afgelopen mei liep ik voor het eerst een trailrun van 32 km in Bouillon en daarna de Koning van Spanje te Gulpen van 43 km. Fantastisch!
En dus begint het langzaam te kriebelen….zou ik een 50+ trail aankunnen? En begint mijn (toch nog wat te zware lichaam) dan niet te protesteren? Ik bedacht me toen om aan dit jaar aan de Dodentocht deel te nemen en het daar te proberen. Want het is immers een tocht waar je (in tegenstelling tot de Kennedymars) ook mag hardlopen en dit dus kunt combineren met het wandelen! Zo bedacht, zo gedaan. Ingeschreven. Hoppa!
Vanavond is het zo ver en ga ik om 21:00 uur starten. De bedoeling was om samen met Silvie te gaan rennen, maar wegens omstandigheden moest zij helaas werken en kon zij niet mee. Gelukkig was daar Carolien! Die even gek en enthousiast is als ik en dus mee aan de start staat van dit avontuur! Carolien heeft een top conditie en ik volg haar altijd met enthousiasme op Facebook. Die dame is zooooo sterk! Fijn…..om zo iemand aan je zij te hebben….in elk geval bij de start!
Voor zo’n 100 km tocht kun je mijn inziens niet echt trainen. Natuurlijk zijn de benen inmiddels redelijk goed getraid en heb ik ook de afgelopen tijd weer de nodige lange duurlopen gedaan, maar zo’n monstertocht is toch anders. Alles speelt mee; het weer, nacht overslaag, de werkweek net achter de rug, enz.enz….. maar ik heb er enorm veel zin in!
Ons plan is om rustig aan te rennen en dit in blokken te doen. Er zijn vele posten onderweg, dus dat is erg fijn. We hoeven niet te veel spullen mee te zeulen.
Ook kunnen we voor halverwege een drop bag afgeven, waarin ik wat droge kleren, sokken, schoenen en wat repen/gelletjes stop.
We gaan het meemaken! Morgen horen jullie hoe het gegaan is!!!!!
Maar waarom deze tocht doen in voorbereiding op een halve IronMan volgend jaar?
Is dit wel verstandig? Ik weet het niet, maar ik denk het wel. 🙂 Nu kan het nog en kan ik even testen hoe ver mijn lichaam op dit moment kan en wil gaan. Dan heb ik nog een paar weken om wat rustiger aan te doen en goed te herstellen. Vanaf 1 september ga ik mijn training schema voor IronMan 70.3 strak volgen en ga ik werken aan mijn zwemtechniek, mijn fietstechniek en ga ik weer serieus aan de slag met mijn kracht training en voeding. Alle tips van jullie ervaren triathleten is hierbij meer dan welkom!
JULI 2017
De maand juli is omgevlogen! Mijn voornemen om deze maand het trainen weer wat serieuzer op te pakken is gelukt! Ik ben weer wat meer gaan zwemmen en fietsen en ben ook de kracht training niet vergeten! Een fijne start van mijn jaarplanning op weg naar Finland!
De resultaten van deze maand training;
113 trainingen
In totaal 157 uren
In totaal 1416km afgelegd, waarvan;
– 904 km hardlopen
– 463 km fietsen
– 21 km zwemmen
En 1/8 Sprint Triathlon te Kinrooi om weer eens te proeven aan een wedstrijd.
Zondag 16 juli 2017; Steengoed Maastriathlon
Na vorig jaar september nog een 1/4 triathlon te hebben gedaan, was de fiets maandenlang blijven staan. En dus was het tijd om weer eens even te proeven aan een triathlon evenement. En laten we dan maar eens beginnen met de Sprint afstand.
1/8 triathlon te Kinrooi; de Steengoed Maastriathlon. Kleinschalig en lekker in de buurt!
Ik was poepnerveus! Had ik alles wel bij? Gaat dat wel goed komen met de wissels? Zou het zwemmen in open water wel goed gaan? Finish ik niet als laatste? (alsof dat uiteindelijk wat zou uitmaken……). Maar daar stond ik dan…..met een nerveuze blik aan de start.
Bij het startschot ging ik als een van de laatste het water in en dat vond ik ook prima! Mijn hart zat me in de keel en ik was dan ook zeer onrustig bij de eerste 200 meter zwemmen. Pas daarna wist ik me te herpakken en onderbrak ik de borstcrawl steeds minder met de schoolslag! haha! Volgens mij heb ik van de 400 meter zwemmen nog niet eens de helft de borstcrwal gedaan, maar goed…..ik werd steeds rustiger en ik begon wat mensen in te halen. Dus niet geheel ontevreden kwam ik het water uit.
Toen het fietsen. Volgens mij had ik de langzaamste wissel van iedereen! Daar moeten we toch echt op gaan oefenen, want dat is een beetje zonde! Is gewoon een routine, dus ff aanleren die handel! Eenmaal op de fiets vond ik het heerlijk. Ik kwam al snel in een (voor mijn doen) rap tempo van 30km/u. En ik ben de twee rondjes op datzelfde tempo blijven fietsen. Ik haalde een spierbundel op de fiets in…dat gaf me even vleugeltjes…..al zaten wellicht zijn spieren in de weg. Hoe dan ook…..ik was zeer tevreden met het fietsen!
En toen het lopen….. ik merkte al snel dat ik op hoog tempo liep en dat dit qua afstand nu ook wel te doen was, maar bij een langere afstand zou ik dit tempo zeker niet vol hebben gehouden.
Het eindresultaat; 1:27:38.
Beneden het 1,5 uur en dus tevreden, maar er valt nog veel winst te behalen op het zwemmen, het fietsen en de wissels!!!!!
The road to….
Na het afronden van mijn eerste sprint in april 2016 en een eerste kwart triathlon in september 2016 in Remagen, wist ik ‘t zeker. Ik wilde en zou gaan trainen voor een halve IronMan!
Maar in september 2016 zaten Dave en ik ook tussen twee verhuizingen in.
Een eerste tijdelijke verhuizing van Geleen naar Maastricht en de grote definitieve verhuizing begin november 2016 van Maastricht naar Ulestraten.
Eenmaal in het nieuwe huis moest er nog wat verbouwd en geklust worden.
T/m januari 2017 stond de fiets geparkeerd in de garage, kon ik de weg naar het zwembad (training met de club) niet meer vinden. We hadden deze winter duidelijk andere prioriteiten. Na een longontsteking en wat lichamelijke ongemakjes, was ik vastberaden om mijn training op record tempo (maar verantwoord) weer op te pakken.
Ik was dan ook zeer blij dat ik in april 2017 toch kon deelenemen aan de marathon in Rotterdam! Ik was weer terug op mijn oude niveau en ik kon weer vooruit gaan kijken!
Vanaf dat moment was de positieve flow weer ingezet en heb ik mijn grenzen zelfs kunnen verleggen door deel te nemen aan een 30 km trail Bouillante en daarna de 43 km lange Koning van Spanje trail in mei 2017. De dag erna vertrokken we op vakantie naar Skye, waar we een bijzondere mooie trekking hebben gemaakt. Mooi, maar ook loodzwaar en na de inspanning van die voorgaande weken, was een rust periode bij terugkomst dan ook gewenst! Maar daar stond ook nog de RopaRun voor de deur, waar ik uiteindelijk in een voor mij toch snel tempo een 6 tal blokken van zo’n 10-12 km heb afgewerkt. Fantastische ervaring!
De maand juni stond in het teken van onze nieuwe aanwinst in het huis; onze hond Skye! En parallel hieraan de trainingen met de club weer oppakken en opbouwen. De eerste fietsrit viel me bijzonder goed mee. Het oude tempo zat er nog altijd in.
Ook de eerste zwemtrainingen liepen lekker. Ook hier geen verval gehad. Dat geeft de burger moed! En dus zijn we weer meer gaan trainen en gaan we het aantal uren weer rustig uitbouwen.
Op 20 juni 2017 heb ik mijn doel voor 2018 vast gelegd en definitief gemaakt.
Nog 52 weken en dan is het zover! IronMan 70.3 te Lahti, Finland!
Dave & Nance 